Heenreis

Vanmorgen om 6 uur opgestaan. Yeah, 'vakantie'. Omdat het gisteravond nog laat is geworden, moest de auto nog gepakt worden. Hans bleef maar zitten en dit terwijl hij de fietsendrager nog op de auto moest monteren. Toen ik hem dit vroeg, zei hij dat hij zijn fiets niet mee nam. Pfff, gisteren was ik boos op hem omdat hij zonodig zijn fiets mee moest nemen. OK, ik heb een nacht de tijd gehad om daar aan te wennen en er vrede mee, en dan neemt hij ineens zijn fiets weer niet mee. Mannen. Maar nu moest hij van mij, anders weet ik het wel, zit hij die paar dagen te mokken om zijn fiets. Dus, na het monteren van dat fietsenrek en het inpakken van de auto, konden we om half 9 gaan rijden. De tomtom bracht ons op een vreemde manier naar de snelweg, dat doen we de volgende keer dus anders. Was wel mooi, maar toch…. Na iets meer dan 2 uur een rust. Hans wilde zijn rust pas na Parijs, maar 2 uur is 2 uur. Gelukkig maar, want Parijs was een crime om langsheen te rijden. Auto's die van links naar rechts gaan en terug. Om de haverklap remmen. Echt opletten. Gelukkig dat we die rust hadden gehad.
Omdat ik zelf zeer slecht geslapen had, wilde ik niet autorijden. Tijdens de rit heb ik nog veel geslapen. Na nog 2 rusten, kwamen we om 17 uur via een slingerachtige smalle weg in Saint-Didier -sur-Doulon aan. Daar staat ons vakantiehuisje, pal aan de rivier de Doulon. Dunya vond het prachtig en was ook al gauw nat :) Ze heeft hier een groot grasveld om rond te lopen en kan dus zo de Doulon inspringen.
Al vrij snel kwam de buurvrouw een praatje maken. O jee...mijn Frans..ff omschakelen. Niet dus. Deze buurvrouw spreekt perfect (in mijn oren dan) engels. Ze wilde weten of Dunya een mannetje of een vrouwtje was. Zelf heeft ze zeer veel honden (ik heb ze nog niet geteld) en die kunnen allleen los blijven lopen als Dunya een vrouwtje was. Ze lopen dus ook los en komen regelmatig met ons kennismaken...of met Dunya. Meteen maar aan haar gevraagd of er een supermarkt was, want we wilden toch wel een glaasje wijn 's avonds. We moesten wel opschieten want de supermarkt was om half 7 dicht. We reden de andere kant op dan waar we vandaan kwamen en via een slingerachtige smalle weg kwamen we na 20 minuten een supermarkt tegen.
Terug bij ons huisje eerst koffie gedronken en toen een warme maaltijd gaan maken. We hadden inmiddels wel trek gekregen. Na het eten even het dorpje verkennen. We kijken vanuit ons huisje tegen het dorp aan en het ziet er uitgestorven uit. Ook op straat is het stil. Al gauw komen we een vrouwtje tegen en zeggen netjes bonjour, waarop daarna in het Nederlands tegen Hans zeg...o nee, het is bonsoir. Die vrouw keert zich om en zegt heel vrolijk, jullie zijn Nederlanders. Tijd voor een gesprek dus, in het Nederlands. Zij woont al 4 jaar in Saint-Didier-sur-Doulon. Een vrij jonge vrouw, tussen de 30 en 40. Ze runt hier een B&B en zijn verderop in het dal een boerderij aan het verbouwen tot B&B. Verder werkt ze een paar uurtjes bij de gemeente.
Ze weet ons te vertellen dat heel de gemeente Saint-Didier-sur-Doulon 285 inwoners heeft. Het plaatsje Saint-Didier zelf heeft maar liefst 7 permanente bewoners. Als die huisjes waar wij dus tegenaan kijken zijn onbewoond! Er staat een kerkje dat 6 jaar geleden geheel is gerestaureerd. De klokken luiden ieder uur en ieder half uur tussen 7 uur 's morgens en 10 uur 's avonds. Als je de kerk van binnen wil bekijken, kun je de sleutel ophalen bij de bakker, aan het eind van de straat. De bakker bakt en verkoopt nog iedere dag brood (en dat dus voor die 7 man en al de b&b gasten). Hij zal blij zijn als u da sleutel gaat halen, dan is hij helemaal vrolijk. Verder wist ze ons te vertellen dat er verschillende bewegwijzerde wandelroutes liepen. Dat is dus mooi. Met veel informatie wijzer keren we terug naar ons huisje. Na een kopje koffie duiken we gauw ons bed in. Pas 10 uur….maar deze eerste dag hebben we al volop genoten :)